Zebrał zapalczywość swą przeciw mnie, a grożąc mi zgrzytał na mnie zębami swymi, nieprzyjaciel mój straszliwymi oczyma patrzał na mnie.
Otworzyli na mnie usta swoje, i szydząc bili twarz moją, nasycili się mękami mymi.
Zamknął mię Bóg u nieprawego, i wydał mię w ręce niezbożnych.
Ja, kiedyś bogaty, z nagła starty zostałem; ujął mię za szyję, złamał mię i jakby za cel postawił mię sobie.
Otoczył mię włóczniami swymi, zranił biodra moje, nie przepuścił i wytoczył na ziemię wnętrzności moje.
Posiekł mię raną na ranę, rzucił się na mnie jak olbrzym.
Uszyłem wór na skórę moją, i okryłem popiołem ciało moje.
Oblicze moje spuchło od płaczu, a powieki moje zaćmiły się.-
To cierpiałem, choć nie ma nieprawości w ręce mojej, gdyż czyste były me prośby do Boga.
Ziemio ! nie okrywaj krwi mojej, i niech w tobie nie będzie miejsca, gdzieby się mogło skryć wołanie moje !
Księga Hioba, 16,10:19
 |
| Fragment granitowej Ściany Płaczu w obozie zagłady w Bełżcu. |
W przedostatni dzień sierpnia, minie 74. rocznica deportacji Żydów rabczańskich do obozu natychmiastowej zagłady w Bełżcu
[1]. Do niedawna ta smutna rocznica w historii naszego miasta była zupełnie zapomniana. W czasie II wojny światowej, w niedzielę, 30 sierpnia 1942 r., w ciągu kilku godzin Rabka straciła kilkuset mieszkańców. W dziejach Rabki, poza epidemią cholery w połowie XIX wieku, tak tragiczne wydarzenie nie miało miejsca.
|
|
Rabka przed wojną. Spacer uliczkami zdrojowiska. Fot. ze zbiorów Józefa Szlagi
|
Wczesnym rankiem, 30 sierpnia 1942 r., na placu nieopodal rynku, w zebranej grupie kilkuset osób, przeważającą cześć stanowili rabczańscy Żydzi. Ich rodziny przez ponad wiek współtworzyły społeczeństwo Rabki. Okupacyjne władze niemieckie tego dnia urządziły na wspomnianym placu selekcję. Spośród zebranych wybrano około 30 mężczyzn, których wysłano do obozu pracy na Słonem. Obóz ten liczył wtedy kilkudziesięciu mężczyzn, których wykorzystywano do niewolniczych prac głównie na terenie Rabki. Pozostałych, w tym dzieci, kobiety i starców, pognano na stację kolejową w Chabówce i wepchano do bydlęcych wagonów. O godzinie 11 pociąg, w którym znajdowali się już Żydzi z Zakopanego, Nowego Targu, Szczawnicy i Krościenka, odjechał w długą podróż do obozu zagłady w Bełżcu na Lubelszczyźnie
[2]. Z transportu liczącego około 2500 osób nikt nie przeżył.
